bila mana aku rasa aku paling perlu dia, saat itu dia jauhkan. takdir mungkin. atau bala. mana mana alasan aku terima saja ketika ini. kau tak faham apa aku rasa dan kau mana mungkin faham. kehidupan kau sekarang perfect. jangan dibandingkan dengan kehidupan aku yang compang camping reput segala.
saat jiwa robek begini, orang yang selalu dengar itu sudah tiada. entah bila mahu dia pulang, aku sendiri tidak pasti. saat hati aku paling sedih bila orang paling aku percaya jauhkan, orang yang selalu ada itu tiada memujuk. mungkin benar katanya, aku perlu lebih kuat. hati, jiwa dan akal tidak bersatu dengan iman sehalus debu dan ini natijahnya. benar katanya lagi, saat kau duduk sendiri pasti ada suara suara halus memujuk.
mungkin benar instinct aku dikurniakan lebih kuat dari orang lain (kecuali ibunda dan kakak). secara logiknya saat aku berkata ya aku sudah rasakan dia juga jauhkan. mungkin bukan saat itu, mungkin bukan bila bila tapi saat aku kejatuhan. ironi kan?
aku hidup hanya berpegang janji. dan saat ini, kau mungkiri segala. terima kasih. seikhlas hati aku ucapkan pada kau. sungguh, ikhlas. walau mungkin kau tak mahu terima atas alasan jijik kau, tapi tak mengapa. aku sudah ucapkan. terpulang kau mahu terima atau tidak.
aku juga seperti manusia lain. cacat cela penuh di badan. jiwa robek. hati resah. cuma belum mati iman. kau juga pernah menyimpang. kenapa bagi kau aku ada beza?
terima kasih mematikan hati aku. kau juga seperti mereka, berpaling saat aku paling perlu. apa beza ya kau sama mereka?
SAMA SAJA.
2 comments:
u know what.. sis dh lama tak post entri like this kan.. rindu plak..
yerp. kdg bila hati kecamuk tgn senang je taip benda2 cmni. :)
Post a Comment